Вопрос имаму

Жүрегімнің түкпірінде белгісіз бір қорқыныш. Ойымнан кетпейді,қорқамын. Өмірдің әділетсіз болғаны ма әлде менің санасыз болғаным ба? Жанымда мені түсінетін,мен өз мәселелерімді айта алатын бір адам жоқ. Мәселелерім өзі қазірге кішкентай сияқты көрінер...: әке шешем біз үшін жұмыс істейді. Кикілжіңдер болып қалады: Ата - әжелерім мамаға ұрсып,өз қыздарын ғана жақтайды. Мектепте ол : мұғалімдер жақтырмайды. Үнемі 7 балл қоя береді. айтқаным дұрыс па білмеймін. Бірақ кейде ,бұның бәрін көтере алмайтындай , мостыдан секіріп кеткім келеді.. Кішкентай ау дейтін шығарсыз,бірақ кішкентай ғана жүрегім бұның бәрін көтере алмайтын сияқты. Мүмкін,бір хайыры болар. Не істеуім керек ,мүмкін Алла мен байланысу керек дегені ме?

Ассалаумағалайкум! Өз өзіне қол салу үлкен, ауыр күнәлардан. Алланың ашуы, азабы бар күнәлі амал. Ондай ойлардан аулақ бол. Олар шайтаннан келген ойлар. Иә, Алламен байланысты Жақсы орнату керек әрі ол жолдан шықпау керек.